Pergamin wspomnień,

Już pierwszy kontakt z zawartością tomu pozwala zauważyć przemyślany dobór autorów: obok uznanych sław z różnych uczelni obecni są także pracownicy młodsi, wśród nich uczniowie Profesora Mariana Kisiela, którym jest dane być żywym świadectwem kształtowania się jego szkoły naukowej. Urzeka założenie, że tym razem pisać się będzie i dyskutować nie o Profesorze, lecz o Poecie. […] Zawartość tomu jest wyjątkowo skondensowana, skupiona wokół sensu i celu jednostkowego życia i egzystencji oraz pytań, czy mamy szanse w nią, tajemniczą i zakrytą, ingerować, wpływać na jej przebieg. Pytania formułuje Poeta, lecz refleksje dopowiadane przez kolegów i przyjaciół mnożą myśli i sygnały niepewności. […] Problematyka rozpraw skupia się głównie wokół tego, co zawsze jest w wierszach Kisiela najważniejsze, czyli refleksji na temat wyobraźni, jej kreacyjnej roli w odmienianiu egzystencji. Konfrontacja Poety ze śmiercią, próby przezwyciężenia jej władzy absolutnej, przeniknięcia poza jej granice, na drugą stronę żywota, jest miejscami tak przemożna, że wydaje się czasem niemal przekraczać granicę niestosownej ciekawości, ulegać pokusie rujnowania cmentarnej powagi, zahaczania wizji o pogranicze obscenów, zbliżeń do groteski. […] Autorzy tomu podejmują tematy wyobraźni i śmierci, piszą o uwięzionym w tych przestrzeniach Marianie Kisielu, o otaczającej aurze nocy, czasie dla Poety najbardziej „własnym”. (Alina Kowalczykowa)