Przyroda w pismach Bazylego Wielkiego, Osek Ewa

Książka niniejsza może zainteresować szersze grono czytelników z uwagi na niezwykłą obecnie doniosłość i popularność problematyki ekologicznej, jak również z powodu przedstawienia jej na niecodziennym gruncie: na tle twórczości jednego z wczesnochrześcijańskich teologów – św. Bazylego Wielkiego z Cezarei Kapadockiej (329-379). Bardzo liczne wypowiedzi Bazylego na temat przyrody w jego sławnych Homiliach o sześciu dniach stworzenia, w listach i traktatach teologicznych zawierają „preekologiczne” wątki, takie jak: integralna więź człowieka i środowiska naturalnego, wpływ otoczenia na rozwój człowieka, krytyka postępu, zmęczenie cywilizacją, ubolewania nad anomaliami klimatycznymi, zachwyt nad pięknem nieskażonej przyrody, zakaz zabijania zwierząt i jedzenia mięsa, odpowiedzialność człowieka za świat. Wydobycie tego rodzaju wypowiedzi z IV wieku pokazuje jasno, że teologia wczesnochrześcijańska intensywnie zajmowała się problemem przyrody oraz jej relacjami z Bogiem i z człowiekiem na wiele wieków przed św. Franciszkiem z Asyżu (1181-1226).